Als we aan leraren denken, denken we vaak aan een personen die voor een klas of groep staan. Persoonlijk denk ik dat het begrip leraar veel verder reikt dan binnen het begrip school. Voor mij is het hele leven een leerschool en in het leven ontmoeten we enorm veel verschillende leraren: onze ouders, grootouders, verzorgers, familie, vrienden, sportmaatjes, collega’s en we ontmoeten ook de grote leraar onszelf. Al deze leraren zijn onze levensleraren die ons hele belangrijke levenslessen geven. Levenslessen en ervaringen die leuk zijn of minder leuk, die ons laten bloeien en groeien of die ons naar beneden halen.
Dankbaar ben ik vooral voor de leraren die me minder leuke ervaringen hebben gegeven en diegenen die me hebben tegengewerkt, want door hen heb ik juist extra veel geleerd. Door hen ben ik mezelf vragen gaan stellen of dat wat ze zeggen en doen wel klopt met dat wat ik van binnen voel. Ze zijn spiegels van hoe ik niet wil zijn, hoe ik niet wil leven en hoe ik me niet wil gedragen. Zonder hen was ik me daar nooit bewust van geworden en was ik niet de persoon die ik nu ben.
Natuurlijk is het ook fijn om leraren te hebben die je ook fijne en mooie ervaringen geven en die je inspireren en motiveren, want zij geven richting en zijn een voorbeeld in hoe je wel wilt leven, hoe je je wilt gedragen en hoe je wilt zijn. Beide type levensleraren fijn en minder fijn, zijn daarom super belangrijk.
Ieder mens, ook jij, is een leraar voor zijn of haar omgeving. Welke leraar ben jij? Welke leraar wil jij zijn? Welk voorbeeld wil jij geven?
Zelf wil ik graag een leraar zijn die via mijn woorden en gedrag anderen laat groeien en bloeien. Dat lukt me zeker niet altijd en op dat moment ben ik vooral een mooie leraar voor mezelf die me daarvan bewust maakt.
Leraar zijn is dus echt niet makkelijk en iedere dag weer een uitdaging. Vandaag maak ik daarom niet alleen een diepe buiging naar alle leraren op de scholen, maar ook voor alle leraren in mijn leven en bovenal de leraar in mezelf.
